Mijn eerste herinnering van mezelf als kind is als stresskip. Alles moest perfect gaan, ik moest perfect zijn. En als dat (natuurlijk) niet lukte, vond ik dat verschrikkelijk en gaf ik mezelf op mijn kop. Met als resultaat: de volgende keer nog harder werken. Nog meer mijn best doen. Nog

Op een verjaardag sprak ik een bevriende rechter van rond de zestig. Ik vroeg hem of hij bij nieuwe zaken soms al van te voren de uitkomst kan voorspellen. Omdat hij misschien na al die jaren patronen herkent bij bepaalde mensen? Zijn antwoord: “Iedere zaak beoordeel ik als uniek, want

Wat wil ik met werk, relaties, gezondheid, mijn huis? Deze vragen kunnen soms door je hoofd spoken, maar door de dagelijkse dingen raken ze op de achtergrond. En voor je het weet, is er weer een jaar voorbij en ben je niet verder gekomen. Of zijn er keuzes gemaakt voor

Ik weet het nog goed: de eerste keer dat ik opgaf. Na een volle dag ontgroening bij een Utrechtse studentenvereniging, vertrok ik nog diezelfde avond naar huis. Als enige. Van tevoren had ik al gemengde gevoelens over deze gemengde vereniging. Maar mijn beste vriendin zou ook lid worden en ik