Recept voor verbinding: interview iedere dag een wildvreemde

Op een verjaardag sprak ik een bevriende rechter van rond de zestig. Ik vroeg hem of hij bij nieuwe zaken soms al van te voren de uitkomst kan voorspellen. Omdat hij misschien na al die jaren patronen herkent bij bepaalde mensen? Zijn antwoord: “Iedere zaak beoordeel ik als uniek, want iedere zaak is uniek. Als je bevooroordeeld raakt, is het tijd om ander werk te gaan zoeken.” En zo is het natuurlijk.

Vechten tegen vooroordelen

Oordelen. We hebben ze allemaal. En dat geeft natuurlijk niks. Maar het is wel goed om je er bewust van te zijn. Zo barst ik van de vooroordelen over mensen die ik niet ken, maar die zich in mijn ogen egoïstisch, milieuvervuilend en oppervlakkig gedragen. Dus zijn ze dat. Terwijl: ik leef ook nog lang niet helemaal duurzaam, bewust en verantwoord. Daarom wilde ik in actie komen om mijn overtuigingen en vooroordelen om te vormen tot iets positiefs. Juist in deze tijd.

Iets met contact

Je kunt vooroordelen te lijf gaan door je overtuigingen in twijfel te trekken. De Griekse filosoof Sextus Empiricus raadde iedereen aan om argumenten te verzinnen die je vastgeroeste overtuigingen onderuit halen. Maar ik wilde iets anders uitproberen, iets met meer contact. Ik besloot om een jaar lang iedere dag een mini-interview te gaan doen. Samen met mijn vader, want die vond het ook een interessant project. Dagelijks dezelfde vijf vragen stellen aan – bij voorkeur – wildvreemden. Hij in Amsterdam, ik in ’t Gooi.

Meer dan babypoep

Dus begonnen we op 1 januari met frisse moed aan dit project. In mijn fantasie koos ik als eerste die chagrijnige vrouw met de grote zonnebril en veel make-up in haar SUV die stilstond met de motor nog aan. Maar dat durfde ik niet. Straks zou ze bits nee zeggen en mijn vooroordeel bevestigen. Daar was ik het bangst voor.

Het werd mijn leuke linkse collega. Maar door de vragen – waar we vijf maanden op hadden gebroed – ontstond een verrassend gesprek, anders dan tijdens de lunch waar we het meestal hadden over Netflix, werk en babypoep. En zo ging ik verder, iedere dag. En durf ik nu steeds vaker uit mijn comfortzone te interviewen. Maar ik spreek ook nog veel vrienden, familie en collega’s aan voor mijn project. Het is best een dingetje om iedere dag de zelfopgelegde druk te voelen om iemand te benaderen voor een interview.

Soms willen mensen niet meedoen aan het interview. Meestal reageren mensen wantrouwend en doen ze pas mee als ik haarfijn heb uitgelegd waarvoor het is. En dat naast mijn werk en gezin. Maar de kick die ik daarna altijd ervaar, maakt het helemaal goed. Op ons Instagram-account zie ik dan al die koppies bij elkaar en voel ik me zo verbonden met iedereen.

Rijkere relaties

Eén van de vragen is: Wat is het beste advies dat je ooit hebt ontvangen? En wat blijkt: de mensen waarvan ik dacht dat die iets zouden zeggen als: “Koop een grotere auto” die zeiden juist iets heel spiritueels. En soms reageert iemand inderdaad precies zoals ik al dacht. Maar dat blijkt toch nooit het hele verhaal. Dit project bevrijdt me van mijn (voor)oordelen en verrijkt de relaties enorm.

Bijvoorbeeld: laatst interviewde ik iemand waarmee ik samenwerk in een communicatie-project. Ik vond hem wat stug, geforceerd en kil overkomen bij eerdere vergaderingen. Maar hij ontdooide volledig na het mini-interview. En onze besprekingen kregen vervolgens een andere dynamiek. Meer flow, meer contact, meer gericht op een gezamenlijk doel (en daarmee bedoel ik niet we een gepassioneerde kantooraffaire zijn begonnen).

Justlikeyou

Een mantra dat me verder helpt tegen mijn oordelen, geleerd van mijn vader, is: Justlikeyou365. De naam van ons Instagramaccount. Dat zeg ik tegen mezelf als ik iemand tegenkom die op het eerste gezicht wat verder van mij afstaat. Justlikeyou… Justlikeyou… Justlikeyou.